viernes, 28 de diciembre de 2012
jueves, 6 de diciembre de 2012
Infanta Elena Os da Ría
Xa tiñamos ganas de velos en acción e chegan para darnos todo o amor que levan dentro, co seu Pop Real rompen fronteiras, e agasállannos cun adianto do que será o seu Disco Discolo, Recordado a tempo real nos estudios A Ponte de Ames, Infanta Elena que se pode dicir de ti... na máis que Grazañas!!!
Os da Ría, Alegria!!!
Os da Ría, Alegria!!!
miércoles, 7 de noviembre de 2012
Patrimonio oculto
Podovos asegurar que cando chegamos, esa igrexa, tiña unha luz especial, esa que tanto buscán os fotógrafos cando morre o día. Sumado a que todo está envolto nunha paraxe increible chea de Castiñeiros, que Diana e Oscar eran a compañia perfecta, poder pasar un rato con Manuel, estar tan preto dunha árbore con tanta experiencia, fixeron que esqueceramos os 40º grados e disfrutáramos de outra experiencia única.
martes, 30 de octubre de 2012
sábado, 20 de octubre de 2012
El K-Pop by Vice
Lo que se siente al crecer en Corea y odiar el K-Pop
robado de la vice
By Kristen Yoonsoo Kim

Girls’ Generation, un grupo coreano de chicas muy famoso.
Puesto que nací y crecí en Corea, siempre he sentido el deseo de odiar la homogeneidad. Todo el mundo iba vestido como yo y se parecía a mí, así que pensé que mi única escapatoria era alejarme todo lo posible de esa homogeneidad cultural, lo cual, para mí, significaba evitar el K-pop tanto como fuese humanamente posible.
Es difícil explicar la historia del K-pop, sobre todo cuando ni siquiera puedo explicar mi propia historia, pero el K-pop que conocemos hoy en día empezó en los 90, época en la que yo aún estaba creciendo. Inmediatamente empecé a odiar cualquier cosa que se cantase en coreano, y empecé a escuchar cualquier tipo de música que no fuese K-pop; es decir, lo que encontré en la colección de discos de mi padre: The Cranberries, Smokie, Tchaikovsky y Engelbert Humperdinck (no hace falta ni que me preguntéis sobre este último).

Super Junior. (Parece que hay demasiados miembros en este grupo, ¿no?)
El por qué de querer distanciarme de la cultura coreana tiene también mucho que ver con el hecho de que mi familia se estuviese mudando constantemente entre Corea y Estados Unidos, y los problemas que eso me causó en cuanto a identidad racial y todo eso. A medida que me hacía mayor era cada vez más consciente de “mi otro lado americano”, y esa consciencia llegó a su apogeo durante mis últimos años de colegio e instituto, cuando vivía en Arizona.
Nunca fui víctima de los prejuicios, pero estaba constantemente intentando compensar el hecho de que no era americana escuchando exclusivamente música pop occidental y estudiando inglés como una loca. Cuando iba a primaria mi familia se mudó otra vez a Corea, pero yo seguí compensando porque creo que, en cierto modo, había desarrollado un resentimiento bastante fuerte hacia la cultura coreana. Aunque mis padres me llevaron a un colegio internacional, todos los de mi clase eran coreanos. Creo que, cuando me gradué, en una clase de 77 alumnos solo había un extranjero, y eso realmente trastocó mi sentimiento de individualidad. Ya os podéis imaginar el histrionismo de una adolescente: “¿Cómo se supone que debo crear mi propia identidad si me estoy ahogando en un mar de homogeneidad?”
De una forma muy similar, el K-pop se alimenta de esta homogeneidad. Es como si su plan fuese clonar a chicos y chicas guapos, con pelo brillante y unos profesionales guiñando el ojo. Todo esto me ponía enferma, y aún más me cabreaba el hecho de que todo el mundo los idolatrase. Durante mis años escolares siempre pensé que el K-pop era lo más triste del mundo, y sentía un profundo desprecio por el hecho de que la gente (no solo mis compañeros de clase, sino todo el mundo en Corea) estuviese tan metida y obsesionada con algo tan estúpido. Por supuesto, en aquella época a mí también me gustaban algunos grupos bastante cuestionables (aunque ahora no vamos a entrar en esto), pero creo que lo que más me molestaba del K-pop (y lo que todavía sigue molestándome) es que la música es lo de menos: el rollo va de crear un ejército de chicos y chicas guapísimos, normalmente con ayuda de la cirugía plástica (ehem), que no tienen ni gota de talento para la música y aún así cobran millones y millones de dólares. Echémosle un vistazo a Girls’ Generation, ese famoso grupo de chicas. Que salga la verdad a la luz: fui al colegio con una de sus componentes y era una hija de puta de campeonato. Pero, sea como fuere, el grupo consta de nueve miembros, lo cual me parece un poco ridículo. ¿En qué mundo se necesitan nueve chicas para formar un grupo cuando ninguna de ellas toca un instrumento? No tiene sentido. Creo que todo lo que hacen es bailar en plan amateur, sonreír y guiñar el ojo mientras se visten con vestiditos monos, y luego la peña se vuelve loca por ellas. No le veo la gracia, la verdad.
Colega, ponme a dieta y a hacer ejercicio durante un año y dame unas cuantas clases de baile. Hasta yo misma podría hacerlo…
Una cosa peculiar del K-pop es que a todos estos chicos y chicas se los descubre por las agencias de modelos, y se les monta un programa de entrenamiento que incluye clases de baile, una dieta estricta y consejos sobre cómo hay que actuar delante de la prensa. Estos grupos no se han formado de forma orgánica por personas que piensan de la misma manera y quieren hacer música juntos y llegar a la gente con su música o lo que sea: es gente que ha sido seleccionada cuidadosamente por “cazatalentos” de grandes agencias, y el proceso de selección se basa en gran parte en su apariencia. Puesto que el atractivo de un grupo de K-pop es su belleza, se les pide que eviten cualquier cosa que pueda ser interpretado como sexual. No solo evitan los temas sexuales en su música sino que también los “entrenan” para que mantengan sus vidas amorosas alejadas de los medios. Aunque los padres puedan estar tranquilos sabiendo que sus hijos no están escuchando música inapropiada, pensemos, ¿son realmente estos ídolos una buena influencia para la juventud coreana? Si yo fuese una adolescente queriendo tener una talla 0 y una cara operada cual muñeca de plástico, no quiero ni pensar en cómo cojones tendría la autoestima.

Wonder Girls
Aún más asombroso que la obsesión nacional por el K-pop es que esté empezando a ponerse de moda en Estados Unidos. Y esto no lo digo en plan “yo conocía el K-pop mucho antes que tú”, porque, para ser sinceros, probablemente sé tan poco del tema como tú (o menos, si es que eres un aficionado al K-pop). Este artículo va sobre mis especulaciones sobre la popularidad creciente de algo tan inherente a mi cultura, contra la que me he pasado toda la vida luchando. El K-pop empezó a contagiarse en Estados Unidos hace un par de años, pero emigró con el bombazo que es, como debéis saber ya, el “Gangnam Style”, del rapero coreano PSY. Lo más gracioso es que mientras que la mayoría de la gente da crédito a este hit viral como si significase la introducción definitiva del K-pop en el mundo occidental, PSY realmente ni siquiera es K-pop. A diferencia de los grupos de chicos o chicas con montones de maquillaje, PSY es un hombre coreano corpulento que ya no tiene edad para hacer lo que hace. No representa exactamente el ideal de un adolescente, no tiene lo que hay que tener (literalmente) para ser un ídolo de los adolescentes. De hecho, la canción de PSY es incluso una sátira del estilo de vida Gangnam que tan de moda está. (Por si no lo sabéis, Gangnam es un distrito pijo de Seúl en el que viven muchos de estos ídolos y sus agencias).
Ni siquiera tengo que explicaros el vídeo porque estoy segura de que ya lo habéis visto, y si aún no lo habéis visto es que vivís debajo de una piedra (y entonces no logro entender cómo cojones habéis aterrizado en esta web). La transmisión de este vídeo (el baile, la producción, sus rarezas, etc.) realmente habla por sí misma cuando tienes en cuenta que la mayoría de los americanos que lo miran no pueden cantar más que las palabras “Gangnam style” y “hey sexy lady”. De hecho, estoy segura de que muchas de estas personas no sabían lo que era Gangnam antes de la canción. De algún modo, el hit rompedor de PSY consiguió trascender la barrera del lenguaje. La canción me parece súper divertida porque yo solía salir por Gangnam todo el tiempo y nunca me pareció que fuese tan pijo como lo ponen. Quizás no salía con gente lo bastante glamurosa. He aquí una foto que hice de la estación de autobús de Gangnam hace dos años mientras intentaba llegar a casa a las 23.30h (el transporte público termina a las 24h, y la hora que va entre las 23h y las 24h es algo así como un reto de supervivencia):

Gangnam style en la realidad
La verdad sea dicha, yo ni siquiera había oído hablar de PSY hasta que llegó al resto del mundo, pero una vez que ese vídeo llegó a mi radar, PSY y el “Gangnam style” parecían estar por todas partes: en conversaciones de bar aleatorias, en la tele americana (Saturday Night Live, the Today Show, etc.), en parodias en YouTube… Ver cómo un artista coreano tiene tanto éxito en Estados Unidos me parecía increíble. Pero debo admitir que sentí cómo una ola de patriotismo me alcanzaba y me descubrí sonriendo de oreja a oreja mientras veía el vídeo. “Gangnam style” no es en absoluto el tipo de música que suelo escuchar (y probablemente nunca me provocará nada más que unas risillas) pero aún así estaba contenta de que mi gente hubiese logrado salir al mundo, porque en alguna parte de mí dejé de sentir resentimiento hacia mi país y me di cuenta de que debía sentirme (y de hecho ya me sentía) orgullosa de mi patrimonio.
Sin embargo, es aquí donde reside la tensión entre mi orgullo y mis gustos musicales: “Gangnam Style” obviamente es un vídeo divertido, pero, ¿eso es todo lo que el público no coreano entiende? ¿Cuántos comentarios decían algo así como “LOL mirad al tío asiático este, jajajajaja” y no se fijaban en el vídeo simplemente porque es bueno? Incluso me sabe mal que la primera vez que la música coreana llega a Estados Unidos no haya sido con algo un poco más artístico, del mismo modo en que las películas coreanas están empezando a ganarse el respeto del mundo del cine (con directores como Chan-wook Park y Joon-ho Bong). Pero esperad, ¿quién soy yo para decir que esto no es artístico? Sí, te partes de risa con el “Gangnam Style”, pero también es increíblemente consciente de la cultura coreana y de sí mismo. Y musicalmente, engancha al minuto. Joder, es mucho mejor que cualquiera de los otros 40 hits que he oído últimamente.

Es difícil saber si PSY ha abierto las puertas a otros grupos K-pop o si lo ha satirizado hasta tal punto que aún va a ser más difícil volver a llegar a Estados Unidos con algo con credibilidad. El tiempo lo dirá, supongo. PSY acaba de firmar un contrato con la productora del mánager de Justin Bieber, Scooter Braun, pero aún me pregunto si esto va a durar mucho o será el típico que se ha hecho famoso por una canción y luego es olvidado. Sea como fuere, podemos decir que “Gangnam style” ha sido el vídeo viral del 2012. Aunque sigo sintiendo repulsión por el K-pop, no me opondría a que la cultura coreana tuviese mayor presencia en Estados Unidos. E incluso puede que me sintiese orgullosa.
viernes, 19 de octubre de 2012
Faros e praias salvaxes 3
Aquí esta o video que fixemos en Quadra, da excursión a Ribadeo, sitio chulo, boa compaña, día agradable, que máis podemos pedir neses días nos que non temos ningún plan concreto, eh?
viernes, 12 de octubre de 2012
Descubriendo "Lo Imposible"
Cuando vas al cine, (hacía ya algún año que no iba) sin saber nada de lo que vas a ver, es que estas en Babia, o no te enteras del presente, las dos opciones son mi caso, aun así lo prefiero porque la sorpresa suele ser mas grande, por eso quien no haya visto la peli, le recomiendo que no vea este mini docu del plus, si te da igual o ya la has visto, no lo dudes, es increíble la de trucos que se utilizan en el cine. Enhorabuena a J.A. Bayona, por obligarme a pagar una entrada después de tanto tiempo. Mereció la pena.
jueves, 11 de octubre de 2012
miércoles, 10 de octubre de 2012
O Docu de Formoso, en marcha!
farodevigo.es
Con ganas de contar
Pedro Pablo Alonso, uno de los autores del documental "Alén do Cosmos", conoció la existencia de Formoso de boca de su hermano. "Vive en Nueva York. Un día me dice que en Newark, en el Centro Galego, hay un tipo que jugó con Pelé en el Cosmos. Me llamó la atención. Empecé a investigar cómo alguien de Barreiro había logrado eso sin tener repercusión mediática". Alonso, periodista de la Radio Galega, contacta con Formoso. Luis Timiraos, experto futbolístico, le facilita vídeos y datos. Alonso forma pareja con el documentalista Rubén Pardiñas. Deciden que la historia compensa el esfuerzo que supondrá relatarla. Cuco Pino se encarga de la técnica. Arrancan. "La idea no es hacer un documental de fútbol ni un biopic sobre Santiago Formoso", explica Alonso. "Es la historia de un emigrante gallego universal, también de la sociedad americana y de un precedente del fútbol moderno. El Cosmos fue el primer Chelsea, el primer Real Madrid, que hacía giras por el mundo para sacar dinero. Es una mezcla de todo eso basado en la increíble vida de Santiago Formoso". Alonso y Formoso charlan casi cada semana desde hace un año. La visita a Vigo del exjugador con motivo de Conxemar facilita la grabación de la parte europea. Alonso y Pardiñas buscan dinero para completar las piezas americanas del puzle que es Formoso. Quieren visitar los escenarios principales; hablar con Pelé, Beckenbuer, Carlos Alberto... La crisis encorseta a las productoras. Esperan sustentar su obra mediante "crowdfounding", financiación en masa, micromecenazgos captados a través de internet. Confían en rematar la obra que el personaje merece: "Santiago es una persona muy especial, muy cercana, con muchas ganas de contar".
Con ganas de contar
Pedro Pablo Alonso, uno de los autores del documental "Alén do Cosmos", conoció la existencia de Formoso de boca de su hermano. "Vive en Nueva York. Un día me dice que en Newark, en el Centro Galego, hay un tipo que jugó con Pelé en el Cosmos. Me llamó la atención. Empecé a investigar cómo alguien de Barreiro había logrado eso sin tener repercusión mediática". Alonso, periodista de la Radio Galega, contacta con Formoso. Luis Timiraos, experto futbolístico, le facilita vídeos y datos. Alonso forma pareja con el documentalista Rubén Pardiñas. Deciden que la historia compensa el esfuerzo que supondrá relatarla. Cuco Pino se encarga de la técnica. Arrancan. "La idea no es hacer un documental de fútbol ni un biopic sobre Santiago Formoso", explica Alonso. "Es la historia de un emigrante gallego universal, también de la sociedad americana y de un precedente del fútbol moderno. El Cosmos fue el primer Chelsea, el primer Real Madrid, que hacía giras por el mundo para sacar dinero. Es una mezcla de todo eso basado en la increíble vida de Santiago Formoso". Alonso y Formoso charlan casi cada semana desde hace un año. La visita a Vigo del exjugador con motivo de Conxemar facilita la grabación de la parte europea. Alonso y Pardiñas buscan dinero para completar las piezas americanas del puzle que es Formoso. Quieren visitar los escenarios principales; hablar con Pelé, Beckenbuer, Carlos Alberto... La crisis encorseta a las productoras. Esperan sustentar su obra mediante "crowdfounding", financiación en masa, micromecenazgos captados a través de internet. Confían en rematar la obra que el personaje merece: "Santiago es una persona muy especial, muy cercana, con muchas ganas de contar".
jueves, 27 de septiembre de 2012
martes, 18 de septiembre de 2012
FUN MOTOR HOUSE
Sabado 22 de Septiembre 12:30h en Nitro!!!!
Ojito a lo que se acerca! Huele a embrague y neumatico quemado
mas info en funmotorhouse.com
lunes, 3 de septiembre de 2012
David Victori ganador del Your Film Festival
The finalist filmmakers flew to Venice for a special screening of their films followed by an award ceremony, at which Your Film Festival juror and award winning actor, Michael Fassbender, announced that David Victori had been selected as winner with his film "The Guilt"
viernes, 17 de agosto de 2012
Pussy Riot, Gamberrillas
Pois pode que Putin conseguira o que quería, encarcelar a quen fale mal del. Obxetivo cumprido, Esqueceuse que o ruido creado pola sua acción e bastante máis atronador que a acción de meterse nunha igrexa e gravar un clip, que posiblemente pasaría inadvertido no resto do planeta. voulle a dedicar unha letra en castejano
Tu lo has querido así Vladimir, van a hablar mas mal de ti, Vladimir,
les pones dos añitos de carcel, Vladimir, es tu forma de callar bocas, Vladimir,
ven a mi casa, sabes donde vivo. Vladimir, un vinito y cianuro para ti, Vladimir
despues me iré a dormir, Vladimir, pero esperare a que no respires, Vladimir
ya sabes no me fio, Vladimir
Madre de Dios, Libranos de Putin Pussy Riot
Madre de dios, virgen, ¡líbranos de Putin!, ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin!
¡Negra sotana, hombreras doradas!
Todos los niños del cura se arrastran para hacer una reverencia
El fantasma de la libertad en el cielo
Los homosexuales se envían encadenados a Siberia
El líder del KGB es vuestra más alta Santidad
Encierra en prisión a los manifestantes.
Para no disgustar a los santos
las mujeres deben parir y amar
¡Basura de dios, basura, basura! ¡Basura de dios, basura, basura!
Madre de dios, virgen, ¡hazte feminista hazte feminista, hazte feminista!
Alabanza eclesiástica al líder podrido, cruzada de limusinas negras.
A la escuela viene el cura, ve a clase, llévale dinero.
El patriarca cree en Putin Mejor debería, perro, creer en dios
El cinturón de la sagrada virgen no impide las manifestaciones
La virgen María está con nosotros en las protestas!
Madre de dios, virgen, ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin!
Tu lo has querido así Vladimir, van a hablar mas mal de ti, Vladimir,
les pones dos añitos de carcel, Vladimir, es tu forma de callar bocas, Vladimir,
ven a mi casa, sabes donde vivo. Vladimir, un vinito y cianuro para ti, Vladimir
despues me iré a dormir, Vladimir, pero esperare a que no respires, Vladimir
ya sabes no me fio, Vladimir
Madre de Dios, Libranos de Putin Pussy Riot
Madre de dios, virgen, ¡líbranos de Putin!, ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin!
¡Negra sotana, hombreras doradas!
Todos los niños del cura se arrastran para hacer una reverencia
El fantasma de la libertad en el cielo
Los homosexuales se envían encadenados a Siberia
El líder del KGB es vuestra más alta Santidad
Encierra en prisión a los manifestantes.
Para no disgustar a los santos
las mujeres deben parir y amar
¡Basura de dios, basura, basura! ¡Basura de dios, basura, basura!
Madre de dios, virgen, ¡hazte feminista hazte feminista, hazte feminista!
Alabanza eclesiástica al líder podrido, cruzada de limusinas negras.
A la escuela viene el cura, ve a clase, llévale dinero.
El patriarca cree en Putin Mejor debería, perro, creer en dios
El cinturón de la sagrada virgen no impide las manifestaciones
La virgen María está con nosotros en las protestas!
Madre de dios, virgen, ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin! ¡líbranos de Putin!
Faros e praias salvaxes
viernes, 10 de agosto de 2012
Bosques de Galicia
Esta é a nosa cuarta experiencia, esta vez acompañados de Andres Fraga, un grande da fotografía (simboloxico). Visitamos a Norman que ten unha casa rural nun sitio moi chulo, un bosque inundable cun rio maxico. Un lugar digno de visitar (A Fervenza)
lunes, 30 de julio de 2012
Experiencias únicas #01 Mananciais de Galicia
Pois isto é no que andivemos metidos a xente de Quadra neste último mes, lugares maxicos que ainda conserva Galicia que visitamos con amigos que os descoñecían. Iremos colgando
os 15 capitulos desta historía, así como vaian sendo emitidos,
normalmente os Venres a iso das 13.30h, despois de A Revista, na TVG. (En Agosto, descansan)
martes, 3 de julio de 2012
viernes, 15 de junio de 2012
jueves, 31 de mayo de 2012
miércoles, 30 de mayo de 2012
sábado, 5 de mayo de 2012
Muerte de un Beastie Boy

Adam Nathaniel Yauch, nació en Brooklyn, New York en 1964 y alentado por sus padres, empezó a incursionar en la música desde muy pequeño. Ya en la escuela aprendió a tocar bajo por su propia cuenta y luego de un par de años formaría junto a su gran amigo Michael Diamond, alias Mike D, una banda de hardcore, influenciados por los icónicos Black Flag.
Con el nombre de The Beastie Boys y formado por cuatro integrantes, el grupo comenzó a tocar en distintos lugares de la ciudad de New York. Ya en 1983 y luego que dos de los miembros originales de la banda abandonaron su lugar, se sumó al grupo Adam Horovitz, más conocido como Ad-Rock, dando paso a la formación definitiva del grupo y renombrándose como Beastie Boys.
Ese mismo año compusieron su primer tema de hip hop llamado “Cooky Puss”, convirtiéndose en un éxito en la escena underground de la gran manzana. En 1986 lanzarían su primer LP titulado “Licensed to Ill”, que se convirtió en el primer disco de hip hop en la historia, en llegar hasta el número uno del ranking de los álbumes más vendidos.
Además del talento musical que fluía por Yauch, este se dio tiempo para ser un importante activista político y social, llegando a crear una fundación sin fines de lucro llamada Milarepa, que buscaba promover la conciencia sobre las injusticias que estaban cometiendo contra los tibetanos por parte de China.
Bajo el alías de Nathanial Hörnblowér, Yauch dirigió alguno de los más importantes videos del grupo como fueron los clips para las canciones “So Whatcha Want,” “Intergalactic,” “Body Movin” y “Ch-Check It Out”. Además el año recién pasado dirigió el documental de la banda llamado “Fight For Your Right Revisited”, que incluía cameos de Elijah Wood, Jack Black, Will Ferrell, Danny McBride y Seth Rogen.
Esta pasión por la filmación lo hizo crear los laboratorios Oscilloscope, con los cuales realizó su debut como cineasta grabando un documental de basketball llamado “Gunnin’ For That #1 Spot”. Pero no dejó de lado la música y el año recién pasado lanzó junto a los Beastie Boys, el octavo disco del grupo –que tenía fecha de lanzamiento para 2009, pero que tuvo que ser pospuesto cuando a Yauch se le diagnosticó cáncer– llamado “Hot Sauce Committee Part Two”.
Hace dos semanas el grupo fue inducido en el salón de la fama del Rock & Roll, junto a Guns N’ Roses y Red Hot Chili Peppers, ceremonia a la cual no pudo asistir Yauch debido a su tratamiento contra el cáncer que finalmente le quitó su vida esta mañana. Al momento de recibir la distinción, Ad-Rock y Mike D leyeron una carta escrita por Yauch, que decía que este premio se lo dedicaba a a sus hermanos en la banda (Adam y Mike), además de escribir que “ellos recorrieron el mundo conmigo y es un premio para todos aquellos que alguna vez se sintieron tocados por nuestra música”.
Un artista integral que combinó su pasión por la música y la filmación con la conciencia social. Un músico responsable de inspirar a toda una generación de jóvenes y no tan jóvenes con su música, un artista de esos que quedan pocos en este mundo, una inspiración que ahora vivirá para siempre como una leyenda.
+ datos:
Yauch acostumbraba a dirigir los videoclips de Beastie Boys con el pseudónimo de Nathaniel Hornblower.
En el año 2009, "MCA" fue diagnosticado de un tumor cancerígeno en la glándula parótida y un ganglio linfático. Le hicieron una cirugía y varias radioterapias retrasando a su banda en una nueva gira y un nuevo disco.
Su primera banda la formó en el colegio. Reagan Youth era su nombre y tocaba hardcore punk.
Adam no pudo asistir con el resto de la banda a la gala del Rock and Roll Hall of Fame, donde fueron premiados por su carrera musical que se inició en 1979.
Adam era el dueño de la productora de cine Oscilloscope Pictures, con la
que realizó películas como "Tenemos que hablar de Kevin" y el
documental sobre LCD Soundsystem "Shut Up and Play the Hits" que todavía
no se ha estrenado.

"MCA" se convirtió en vegano por recomendación de médicos tibetanos.
Yauch fue uno de los tres miembros fundadores de Beastie Boys.
Era conocido con frecuencia por su nombre artístico "MCA" y profesaba el budismo.
Creó el Fondo Milarepa, una organización sin fines de lucro dedicada a
la independencia del Tíbet, y ha organizado varios conciertos benéficos
para apoyar la causa.
martes, 24 de abril de 2012
"Enseñame a amar" Joe Crepusculo
Un nuevo videoclip llena desde ayer las estanterias de Venga Monjas y Joe Crepusculo. Lo quisieron compartir con nosotros el dia de las rosas, del amor, el día del libro. Se trata de la canción "Enseñame a amar" incluida en el disco "El Caldero" (Mushroom Pillow, 2012). Un canto, una evocación al amor-amigo, al amor verdadero, ese que encuentras en un plato de tv, o no.
Cuidado con las Cúckero, son muy finas.
Cuidado con las Cúckero, son muy finas.
viernes, 20 de abril de 2012
Generación Perdida
O grupo Anicet Lavodrama fixo un video viral, para conseguir financiar o seu disco a traves da plataforma de crowdfunding VerKami
votadelle un ollo
http://www.verkami.com/users/15543
Estas novas fórmulas de financiar a cultura están tendo moi boa acollida, hai proxectos interesantes como o da Orquesta Metamovida ou o disco recopilatorio Galician Bizarre II. Nos tamén apoiamos algún deles.
viernes, 13 de abril de 2012
lunes, 9 de abril de 2012
Citizen Total
Agora que xa sabemos que Citizen Total é unha obra "grande" dentro da historia teatral de Galicia, refrendada co triunfo nos Maria Casares, aparecen artigos e críticas a un gran traballo no que Quadra puxo o seu puntiño, e do que nos sentimos moi orgullosos de participar con esta pedazo de compañia residente, o Grupo Chévere. Esta é unha delas que reproducimos neste blog.
‘Citizen’, o la vanguardia teatral en Galicia
marzo 25, 2012
de Hugo Alvarez
butacaenanfiteatro@gmail.com
butacaenanfiteatro@gmail.com
Espectáculo en lengua gallega.
La compañía gallega Chévere ha vuelto a liarla parda. Si dos generaciones de espectadores pudimos disfrutar en su día de aquel desternillante “grelo-western” (sic) que era Río Bravo, ahora, tras otros trabajos, han decidido situarse en la línea más vanguardista del teatro gallego actual, con la creación de Citizen, que fue presentada por partes entre 2010 y 2011, y ahora llega en su versión íntegra.
A lo largo de tres horas y media, la compañía toma Citizen Kane como punto de partida para narrar el ascenso y caída de Arsenio Ortigueira, un empresario gallego que, pocos días después de la muerte de Franco, decide comenzar a levantar un emporio textil, a partir del encuentro con una militante universitaria con afanes periodísticos, empeñada en encontrar alguna conexión entre el empresario A. O. (siglas con las que se reconocerá a nuestro protagonista a lo largo de la función) y el dictador español. Dadas las siglas de nuestro protagonista, cabe comentar que la protagonista femenina se llama Sara Caamaño… y que obviamente va a haber algo que una a ambos personajes… algo que por supuesto NO será el nombre del emporio de A. O., que inicialmente se llamará Global Fashion, no sean ustedes mal pensados.

La primera parte (Citizen I: Maiorías Silenciosas) transcurre en 1975, y narra el encuentro entre A.O. y Sara, en el que él parece comprender, gracias a ella, cuáles han de ser las claves a seguir para levantar su emporio; la segunda (Citizen II: Made in Galicia) transcurre en algún punto a mediados de los años 80 y narra la proliferación en Galicia de los talleres de confección, donde las trabajadoras (Sara, con su hijo pequeño a cuestas, incluida) deben enfrentar largas jornadas de trabajo, confeccionando ropa para la empresa de nuestro antihéroe A.O. La tercera parte (Citizen III: Wii Economía) transcurre en la actualidad, con A. O. haciendo frente a una crisis económica que amenaza con derrumbar su imperio… y respondiendo a quienes piden cuentas por las cosas que se llevó por delante en el pasado para llegar hasta lo que es hoy.
Esta trama, sirve a Chévere para crear un espectáculo actual y vanguardista, no solo por la vigencia de las cosas que cuentan, sino también por la manera de contarlas. Un espectáculo capaz de pasar en un abrir y cerrar de ojos de la comedia retranqueira a la crítica o el melodrama, y moverse constantemente de una a otra. Y, lo que es más importante, un espectáculo capaz de explorar todo tipo de recursos narrativos e incorporarlos al lenguaje teatral.

En la primera parte, tras un prólogo en el que los actores se dirigen al público advirtiendo sobre la naturaleza real de lo que van presenciar, tiene lugar la larga entrevista entre A.O. y Sara transcurre en un espacio vacío, en el que el espectador debe imaginar los elementos escénicos, con la única ayuda de nombres pintados a tiza en el suelo. Además, dos cámaras proyectan en tiempo real lo que sucede en el escenario, pero contraponiendo los planos, de forma que el espectador puede focalizar la atención cómodamente en los dos personajes mirando solamente a un sitio. Esta entrevista, por supuesto, viene salpicada de los consabidos anuncios de la época.
La segunda parte, tal vez la más densa de las tres, tras una primera parte de implicación con el público, por medio de la aparición del cura del pueblo, que ayuda a las mujeres a trabajar en el taller de confección, se apoya en una larga acción coreográfica –una suerte de poética corporal, que casi es danza contemporánea pura y dura- para mostrar en desgaste de las trabajadoras, prácticamente con la única banda sonora del ruido de las máquinas de coser. Una secuencia tan larga –son, tranquilamente, 20 minutos- como complicada de ejecutar, que posiblemente busque transmitir al público la misma sensación de saturación que sienten los personajes. En un principio pensé que esta segunda parte –más en concreto toda esta larguísima secuencia final- podría recortarse, pero si lo que se busca es el efecto de saturación, se consigue.

La tercera parte incorpora elementos tecnológicos de la más rabiosa actualidad como el chat -ejecutado en directo y proyectado en una pantalla-, la videoconferencia –ídem.- o incluso una partida de wii –ídem-, a la narración. Todos estos recursos se funden con el texto, para crear una curiosa forma de contar el espectáculo, que sugiere cómo la tecnología se ha apoderado de todos nosotros. Esta tercera parte se cierra con un epílogo en el que los actores –como actores- rompen la cuarta pared para dialogar con el público sobre lo que se acaba de ver.
Quienes hayan llegado hasta aquí, posiblemente se preguntarán por qué me detengo tanto en los pormenores narrativos de algo que, en principio, ya está explorado desde la realidad teatral española. Sí. Cierto. Pero lo cierto es que estos textos que firma Manuel Cortés forman un todo que pocas veces se ha visto en la realidad teatral gallega: nunca antes se ha usado aquí tal variedad de recursos para contar un espectáculo, tanto desde lo visual como desde lo verbal y lo tecnológico. Variedad, originalidad y capacidad de hacer pensar al espectador, en un texto que abre un nuevo camino vanguardista en la realidad teatral gallega. Ayuda la dirección escénica de Xron –responsable también de la dramaturgia-, que trabaja desde la desnudez casi absoluta del un espacio minúsculo y pegado al público: apenas se vendieron 150 butacas para cada función, y ésta tuvo lugar a ras de suelo, a poquísimos metros del público. A pesar de la desnudez escénica, el uso de mil y un recursos tecnológicos y físicos –así como la cercanía con los actores, que es otra de las claves del espectáculo- hace que no sea necesario nada más, y da una extraña sensación de variedad y fluidez al espectáculo. Puede que sea un espectáculo algo excesivo para un público poco acostumbrado a trabajar con según qué lenguajes –sobre todo cuando en Galicia aún no se han explorado lo suficiente-, pero cualquiera que conozca la realidad teatral española y mundial sabrá que va por este camino. Hay por tanto que aplaudir al autor, al director y a la compañía por apostar fuerte, hacer un teatro perfectamente exportable –no en vano están girando por toda España con la versión española del espectáculo con gran éxito-, divirtiendo, estimulando y enseñando al espectador. Enhorabuena a ambos.

En el apartado actoral, hay que ser honestos y empezar hablando de la Sara Caamaño de Patricia de Lorenzo se enfrenta al reto de ser la única que permanece en escena de forma casi constante en las tres partes, durante las casi cuatro horas de espectáculo. Hace una creación verdaderamente admirable, porque consigue, en la primera parte, ser simpática con el acento gallego que utiliza, creando un personaje simpático pero nunca estúpido, del que el espectador nunca se compadece, a través de los largos diálogos de la primera parte. Además, ha de participar en la acción coreográfica de la segunda parte; y ayudar tecnológicamente –participando del chat sobre el escenario- en la tercera; además de intervenir, obviamente en el epílogo final. Un trabajo largo, variado y difícil, que la actriz resuelve, como digo, admirablemente.
El autor del texto, Manuel Cortés, personifica también al protagonista de nuestra historia, A.O., parte activa de las secciones I y III. Físicamente está muy convincente en su papel de empresario, y trabaja casi siempre desde una aparente frialdad que ayuda mucho a caracterizar al personaje, en lo que debemos considerar como otra creación poderosa.

El resto de los actores se encargan de personajes más puntuales. Pese a todo, ese gran cómico que es Miguel de Lira, que puede parecer desaprovechado, encuentra su momento de gloria (in excelsis Deo, y nunca mejor dicho) como el Padre Sergio, consigue mover a la masa en una larga escena cooperativa con el público, que es casi el único guiño amable que consiente la parte central. No tiene sentido contar mucho más, hay que verlo. Iván Marcos, por su parte, aporta una presencia escénica importante como la mano derecha de A. O. en la tercera parte de la obra, y le mantiene muy bien la tensión dramática a Cortés.

Mónica García, Nekane Fernández y Arantza Villar son las trabajadoras de la fábrica en la segunda parte. Firman, primero, una estupenda escena que sirve para poner en antecedentes de los hechos que tienen lugar entre la primera y la segunda parte; hablan a toda velocidad, en diálogos muy cortos que acaban superponiéndose. Son unos personajes perfectamente reconocibles para cualquiera que se haya movido por la Galicia profunda –siempre desde el cariño y nunca desde el ridículo-. Además, se encargan –junto a Patricia de Lorenzo- de la dificilísima y larguísima acción coreográfica de la segunda parte, que funciona como un reloj. Es un trabajo muy difícil, que quizá no se aprecie todo lo que se debería. Por último, durante la tercera parte, se proyecta un informativo del canal Breaking News From Galicia (BNG, fíjense en las siglas), en el que intervienen Monti Castiñeiras e Iria Pinheiro.
La iluminación –que quizás habría que suavizar, sobre todo en la tercera parte, para dar mayor nitidez a la pantalla- es de Dr. Cabaleiro; el movimiento escénico –con la trabajada coreografía en la segunda parte, como ya he dicho varias veces- es obra de Rut Balbis; el sonido y las proyecciones –irreprochables- las firma Xacobe Castro y las grabaciones de vídeo son obra de Quadra Producións. Los arreglos sonoros –adecuadamente sugestivos- son de Xacobe Martínez Antelo.

Teniendo en cuenta que se han presentado las tres partes de manera individual, la verdad es que cuesta imaginar cómo funcionaría cada una por separado, no siendo la primera parte. Como en todo espectáculo de estas proporciones, hay momentos que funcionan mejor y momentos que funcionan peor. Tal vez se podría –y se debería- recortar de aquí y de allá, para reducir la duración y agilizar algunos pasajes; pero el conjunto funciona, y, lo más importante, el espectáculo es –por muchas cosas que ya he comentado en este artículo- un importante paso adelante hacia la vanguardia más actual dentro del teatro gallego. Ante todo, un espectáculo necesario.
Nota: 4 / 5
“Citizen” (versión íntegra), de Manuel Cortés. Con: Manuel Cortés, Patricia de Lorenzo, Miguel de Lira, Iván Marcos, Mónica García, Arantza Villar, Nekane Fernández. Actores en Vídeo: Monti Castiñeiras e Iria Pinheiro. Dirección: Xron. CHÉVERE TEATRO.
martes, 27 de marzo de 2012
Loewe Parade
Quien a estas alturas se haga algún tipo de pregunta sobre el anuncio de Loewe, que no las haga públicas, Ya avisamos ahora mismo que no hay respuestas. Solo hay tres personas en el mundo que saben cual era la intención del creativo del spot. Arenas lo sabe, Griñan tampoco. Cascos igual si, pero no está de buen humor. Ahora bien, lo que os puedo decir es lo siguiente, quien coje un bolso de Loewe con la mano izquierda se le gangrena y se le cae al suelo. En cuanto vas a recogerla es imposible ponerla en su sitio porque se convierte en una especie de blandiblu. Y si tienes picha, olvídate de ella, se te cae. Se cae todo lo que cuelga. A ti mujer también, Así que cuidao con Loewe, viene para quedarse contigo, y no tiene amigos. Se reproduce muy rápido en contacto con la Talquistina.
En este post 3Loewes. En la red 10.000.000 de post como este x 3Loewes= 30.000.000deLoewes
Aqui va una retahíla de Parades (parodias en ingles) del spot en cuestión.
Lo mejor de España? ... Paris
En este post 3Loewes. En la red 10.000.000 de post como este x 3Loewes= 30.000.000deLoewes
Aqui va una retahíla de Parades (parodias en ingles) del spot en cuestión.
Lo mejor de España? ... Paris
miércoles, 21 de marzo de 2012
Super Disco Chino ( cristal gratuito )
Gracias a este anuncio de Cristal gratuito, se ha activado en mi memoria un trozo de la misma que estaba dormida desde la época del estreno de E.T. y fué esta noche mientras dormía cuando me vino a la cabeza el nombre: ENRIQUE Y ANA. Si, ellos, el verdadero Duo Dinámico, la pareja invencible, el 1+1, la joventud eterna, los creadores de CHINO FILIPINO. Cualquier compositor que lea esto estará pensando ahora mismo: Mierda, vaya titulo, como no se me ha ocurrido a mi antes. Pues no los visionarios fueron ellos SUPER DISCO CHINO FILIPINO. Vaya, vaya.
martes, 13 de marzo de 2012
La casa cuartel Disco las Palmeras!
Ayer se estrenó el videoclip de DLP! que hicimos en Quadra a principios de este año, un video realizado con la última tecnología Súper VHDS, híbrido entre el FULL HD de Estambul y el VHS de toda la vida. A esto le sumamos un retoque manual a la cinta pintandole a mano cada uno de los magnetismos que veíamos saltar, la arruga es bella, nítida no, pero bella y ruidosa. Experimentos grupales de resultados oscuros y caras escondidas dentro de un mar plástico de un negro petroleado. Un trabajo duro por parte de Ben, Cati, Raquel, Cuco, Julián, David y Diego. Experimentos visuales que se integran como uno mas en medio de una marejada de vídeos y cuelgues varios pescados en la red, pero que intentan darle garra a un temazo agresivo que flota por encima de muchos en otra buena tormenta de sonidos y truenos que aporta la www.
Enjoy
Enjoy
martes, 6 de marzo de 2012
martes, 14 de febrero de 2012
El día que Pantani se fue
Hoy se cumplen ocho años de la muerte del ciclista italiano, hundido tras ser expulsado del Giro'99 y víctima de una sobredosis de cocaína
Por: BRUNO VERGARA
A Marco Pantani (Cesena, Italia, 13-1-1970) el ciclismo se lo dio y se lo quitó todo. De la gloria de ganar el Giro y el Tour a odiar la bicicleta. Consiguió ser un mito con tan sólo 24 años, cuando se hizo con dos etapas en el Giro de 1994 que le colocaron como tercero en la general final. Su progresión fue en aumento hasta imponerse en la ronda italiana y el Tour en 1998. Pero en la carrera transalpina del año siguiente, aquel 5 de junio de 1999 en Madonna di Campliglio, le detectaron altos índices de hematocrito en la sangre en un control antidopaje -él tenía un 52% cuando la tasa permitida era del 50%-.
Era el líder y sólo faltaba un día para el paseo triunfal por Milán. Ahí, en esa expulsión, comenzó su declive. Su hundimiento personal. Las drogas. Hasta el 14 de febrero de hace ocho años, cuando fue encontrado muerto, rodeado de diez cajas de ansiolíticos, sedantes y antidepresivos, en la habitación del hotel Le Rose en Rímini, en la costa adriática italiana, junto al mar, lo que le gustaba a Marco. «Cuando llego a la meta, siempre pienso en la orilla del mar», solía decir melancólico. Se hundió.
'El Pirata'. Siempre será recordado con ese apodo. La cabeza rapada, el pañuelo en la cabeza, la perilla y los pendientes. Atacaba donde otros sufrían. En las rampas más duras agarraba el manillar, se ponía de pie sobre la bicicleta y echaba a volar. «Para abreviar mi agonía», explicaba. El récord de la subida al mítico Alpe d'Huez todavía es suyo. Era inalcanzable. Dejó imágenes mágicas para la historia del ciclismo. Una de ellas, en aquel Tour de 1998 (año que estalló el 'caso Festina') en el que mantuvo un duelo antológico con el alemán Jan Ullrich (ganador el año anterior), quien parecía destinado a ser el sucesor de Indurain. Pantani, que venía de proclamarse campeón del Giro, reventó una carrera que casi tenía ganada el teutón.
'El Pirata' firmó su gesta en los Alpes, en un día de lluvia, viento y niebla. Cuando los ciclistas no van a gusto. Atacó en la mitad de la ascensión del Galibier, a 45 kilómetros de meta, y ya no se detuvo. Sólo paró una vez, para ponerse el chubasquero en el descenso del puerto. Con su endiablado ritmo fue cogiendo a corredores que habían atacado con anterioridad, como el 'Chaba' Jiménez, (compañero en el cielo de los caídos) y llegó a la meta de Deux Alpes con nueve minutos de ventaja sobre Ullrich. Ahí acabó la vida de ensueño de Pantani.
Tras el declive quiso volver. No era el mismo. Esa chispa se había acabado. En el Tour de 2000 ganó en la cima del Mont Ventoux por delante de Lance Armstrong, que no le disputó la etapa. Ese gesto de generosidad molestó al italiano, que continuó con sus ataques contra el americano en otras etapas.
En ese mismo Tour, y lleno de rabia, Pantani lanzó un ataque suicida contra Armstrong. El italiano no llegó a la meta de Morzine, pero agotó al americano antes de subir el Joux-Plane. Allí, mientras Pantani ya estaba en el hotel, Armstrong sufrió uno de sus escasos desfallecimientos.
La última victoria de Pantani en el Tour fue en Courchevel. Entró con los brazos abiertos y la cabeza al cielo. Más de seis millones de personas vibraron en la RAI. Desde entonces, nada. Cuesta abajo.
Pantani encontró refugio para la depresión en la cocaína. Se cruzó con ella en otoño de 1999, el año de la expulsión del Giro. La exnovia del corredor, la danesa Christina Jonsson, lo contó así: «Tras ser descalificado del Giro, se encerró . Pasaba los días enteros llorando, sin poder salir porque la casa estaba rodeada de periodistas».
Pantani quería estar solo. Llegó al hotel de Rimini el 9 de febrero. Costaba reconocerlo. Pesaba 30 kilos más. La última persona que lo vio con vida fue Oliver Laghi, un trabajador y amante del ciclismo de un bar cercano que le llevó la última cena al héroe caído. «Fueron 30 segundos, fue un placer darle la mano», reconoció el camarero. Tuvo la suerte de despedirse de un mito del ciclismo.
Fuente: El diario Montañes
Por: BRUNO VERGARA

Era el líder y sólo faltaba un día para el paseo triunfal por Milán. Ahí, en esa expulsión, comenzó su declive. Su hundimiento personal. Las drogas. Hasta el 14 de febrero de hace ocho años, cuando fue encontrado muerto, rodeado de diez cajas de ansiolíticos, sedantes y antidepresivos, en la habitación del hotel Le Rose en Rímini, en la costa adriática italiana, junto al mar, lo que le gustaba a Marco. «Cuando llego a la meta, siempre pienso en la orilla del mar», solía decir melancólico. Se hundió.

'El Pirata' firmó su gesta en los Alpes, en un día de lluvia, viento y niebla. Cuando los ciclistas no van a gusto. Atacó en la mitad de la ascensión del Galibier, a 45 kilómetros de meta, y ya no se detuvo. Sólo paró una vez, para ponerse el chubasquero en el descenso del puerto. Con su endiablado ritmo fue cogiendo a corredores que habían atacado con anterioridad, como el 'Chaba' Jiménez, (compañero en el cielo de los caídos) y llegó a la meta de Deux Alpes con nueve minutos de ventaja sobre Ullrich. Ahí acabó la vida de ensueño de Pantani.

En ese mismo Tour, y lleno de rabia, Pantani lanzó un ataque suicida contra Armstrong. El italiano no llegó a la meta de Morzine, pero agotó al americano antes de subir el Joux-Plane. Allí, mientras Pantani ya estaba en el hotel, Armstrong sufrió uno de sus escasos desfallecimientos.
La última victoria de Pantani en el Tour fue en Courchevel. Entró con los brazos abiertos y la cabeza al cielo. Más de seis millones de personas vibraron en la RAI. Desde entonces, nada. Cuesta abajo.

Pantani quería estar solo. Llegó al hotel de Rimini el 9 de febrero. Costaba reconocerlo. Pesaba 30 kilos más. La última persona que lo vio con vida fue Oliver Laghi, un trabajador y amante del ciclismo de un bar cercano que le llevó la última cena al héroe caído. «Fueron 30 segundos, fue un placer darle la mano», reconoció el camarero. Tuvo la suerte de despedirse de un mito del ciclismo.
Fuente: El diario Montañes
sábado, 11 de febrero de 2012
Subida Mirador de Ézaro
Para todos los locos de la bici que no conozcan esta subida, un video de los tres últimos kilometros de la 12ª etapa de La Vuelta 2012
viernes, 3 de febrero de 2012
Spot da Super Bowl 2012
Ningún spot da Super Bowl foi tan agardado como o "The Dog Strikes Back", un spot potencialmente "Star Wars" para Volkswagen que vai ver a luz durante o partido deste fin de semana. Lanzaron unha promo inicial onde podemos ver a uns cans ladrando a "Imperial March". Pero no novo spot vese un can suburbano proximo á vida humana, cando un Volkswagen vermello pasa. Termina o spot nunha cantina cun debate sobre se o spot do ano pasado (Darth Vader neno) foi mellor que o deste ano ... pero o debate acaba cando un convidado sorpresa aparece para resolver a cuestión.
No vídeo de abaixo, os creadores deste ano explican como e por que fixeron esta nova historia do fat-dog relacionada tamén con "Star Wars". Como o spot do ano pasado, o novo anuncio está dirixido por Lance Acord, un cineasta coñecido, que foi nomeado para un BAFTA polo seu traballo en "Lost in Translation", filmou películas de Spike Jonze, como "Where the Wild Things Are" e "Adaptation" e tamén produciu este ano o éxito en Sundance " Robot & Frank. "
Steven Zeitchik
twitter.com/ZeitchikLAT
Twitter: @latimesmovies
Facebook: L.A. Times Entertainment
jueves, 2 de febrero de 2012
El Consultorio
-"Hola soy Julián, y no se muy bien a quien debo dirigirme, en todo caso, va mi pregunta, espero que aceptéis todo tipo de cuestiones. ¿Que debo hacer si mis padres me cachan fumando petas?"
-"Querido Julián, eres el primero al que doy la bienvenida en este consultorio, esperemos que te sirva mi ayuda.
Bien Julián, tu nombre me recuerda al panadero de Barrio Sésamo, si, se que Julián era el quiosquero pero tu me recuerdas a Chema, el de la fariña. Quizás este comentario no venga al caso, pero si me sirve para hacer una pequeña introducción. No se cuantos años tienes, ni donde vives, pero te pongo unos 18-25 años. Tus padres, es de suponer que hicieron todo lo posible por inculcarte ideas alejadas de rutinas como el tabaco, el alcohol y demás drogas, y seguro que lo intentaron muy fuerte, con todas sus armas. Pero no pudo ser, tu bailaste con la mas fea, te fumaste un pitillo de la risa, un canuto, un chirri, un petardillo, un fly.
Si eso ocurre alguna vez y tus padres entran en tu habitación y tu tan ricamente te estas hincando uno de esos, no te queda otra que proclamar su victoria, "ganasteis", y acto seguido decirle que últimamente no duermes bien y que estas intentando probar distintas técnicas. Ni se te ocurra decirles que lo leíste en Internet, y menos aquí, esas cosas no te benefician.
Si lo que hay son solo sospechas porque tu madre encontró un librillo en el bolsillo del pantalón, no utilices la mítica de que es papel de arroz para limpiar la óptica de... de que? si en la vida tuviste cámara de fotos. Te vas a poner ahora a limpiar la óptica del móvil? No va a colar. Puedes pensar en otra cosa, puedes decirle que el profe de plástica os está enseñando a pintar en espacios diminutos y lienzos finos como el papel de arroz. Lógicamente no le llames papel de fumar, ni papel de liar, va en tu contra. Eso si es convincente, deberías además demostrárselo regalándole uno de esos diminutos dibujos. No te preocupes por la calidad final, nadie te va echar abajo una obra de arte, y menos tu madre.
No intentes llevarlos a tu terreno invitándoles a probarlo, no te beneficia. Los padres intentan ser amigos de sus hijos pero no tanto, la preocupación de verte coqueteando con un petilla les llevará a hacerte todo tipo de preguntas, con lo cual tendrás que darle explicaciones sobre tu entorno, problemas, estudios, y amigas o amigos especiales, y eso sumado a tu estado, no será nada agradable. No lo hagas dentro de casa, vete a pasear el perro, al parque, a escuchar el mar...
Si la cachada o julada viene por parte de la autoridad, porque estas medio escondido en un portal mientras te lías uno de esos, ya es otro tema, tus padres son la autoridad en casa, pero en la calle la autoridad es la autoridad. Y la autoridad no se llama Papi, no, no. Ni se te ocurra. No les llames Papi. No les gusta nada, no, no. Llámale Señor Agente, o Señor Policía, o Señor simplemente, les gusta bastante mas que Papi. He encontrado un video que ilustra perfectamente este caso, y ya sabes que un video sobre policías vale mas que mil palabras."
Por cierto Julián, espero que te haya servido esta primera consulta y para las proximas puedes dirigirte a mi como María.
consultorio@quadratv.net
lunes, 30 de enero de 2012
I want to be
This is the result of 6 years of hard work and sacrifice from all the "Ghana una sonrisa" members.
I had the chance to visit the orphanages a few months ago.
English/Spanish version.
Film by Marc Morera (www.marcmorera.com)
Translated by Sarah E. Sagué
Canon 7D.
Music.
Loscil: Charlie & Mistral
Brian Eno: Always returning
Angelo Badalamenti: Lauren's walking
The Cinematic orchestra: That home
All images registered.
Subscribe www.facebook.com/videosmarcmorera
viernes, 27 de enero de 2012
jueves, 26 de enero de 2012
Competición al máximo nivel
Golazo y pa`lante por Salvador Raya
y recuerda que lo principal es defender el balón y defender tu casa
y recuerda que lo principal es defender el balón y defender tu casa
miércoles, 25 de enero de 2012
The King of Masturbation
Si amigos por fin conocemos al campeón, al campeón del mundo, al campeón del mundo de masturbación, si, si. Su nombre Masanobu, su record sobre 9 horas dandole a la manibela, si, si. Pero para llegar hasta aquí, el camino no es de rosas, no, no. Duro entrenamiento, duro. incomprendido por su pareja, oh, oh. Mientras cocina o ve la tele, mmm, mmmm. 9h 58m non stop. uf, uf. Ella le ayuda en su entrenamiento, el gato también, si, si.
Si Masanobu, juegas fuerte chico.
lunes, 23 de enero de 2012
Sprawl II Arcade Fire
Pocas veces puedo decir que la música me pone la piel de gallina, desde que me compre este disco despues de verlos en Monte do Gozo, era una de mis preferidas, de un album que a mi parecer, les salió redondo a los chicos de Arcade Fire. Seguramente uno de los mejores discos de ese año, junto a Caribou y otros. Es uno de esos temas que te gusta escuchar en el coche subido de volumen, con unos toques ochenta brutales y con una voz de Régine Chassagne con su peculiar tono agudo que la convierte en una cantante dificilmente comparable. Lo cierto es que tienen solo tres discos y el grupo no defraudó ni en su estreno en 2004, ni en el siempre dificil segundo disco, ni por supuesto en The Suburbs, el último hasta el momento.
Impecable el video que siguiendo la linea de los anteriores, aporta un pellizco mas de emotividad al tema, quizas pierde un poco de fuerza contra el final, pero de un gusto exquisito y una buena realización por parte de Vincent Morisset. Este video lo podeis ver en youtube o aquí a nuestra izquierda en QuadraTv Live, donde lo tenemos dando vueltas junto a otros muchos.
Ademas si quereis pasar un rato divertido, han hecho de este video, un juego interactivo en el que, activando tu webcam y moviendote delante de ella le darás tu propia vida al videoclip. No te contamos mas, pruebalo y ten cuidado que no te vea tu madre bailar delante del ordenador, o pensará que estas intentando ganarte unas perras dandole candela a tu cuerpo latino.
Impecable el video que siguiendo la linea de los anteriores, aporta un pellizco mas de emotividad al tema, quizas pierde un poco de fuerza contra el final, pero de un gusto exquisito y una buena realización por parte de Vincent Morisset. Este video lo podeis ver en youtube o aquí a nuestra izquierda en QuadraTv Live, donde lo tenemos dando vueltas junto a otros muchos.
Ademas si quereis pasar un rato divertido, han hecho de este video, un juego interactivo en el que, activando tu webcam y moviendote delante de ella le darás tu propia vida al videoclip. No te contamos mas, pruebalo y ten cuidado que no te vea tu madre bailar delante del ordenador, o pensará que estas intentando ganarte unas perras dandole candela a tu cuerpo latino.
jueves, 19 de enero de 2012
martes, 17 de enero de 2012
Fraga e a milagre
Non tiven moitos encontros con Manuel Fraga traballando, quizais non pasen de 10, tampouco lembro ben onde foron, si que recordo que eran intensos e respirabase tensión, todo tiña que estar en orden, Fraga ia maior caera facía pouco, e habìa que ter coidado. Os cables polas esquiñas, pegado con cinta ao chan, non cruzalo por onde el ia a pasar... Se Fraga caía por tropezar nun cable teu, estabas sentenciado.
Lembro unha inauguración en Coruña, nos estábamos nun balcón para facer un directo e debaixo estaba o cocktail. Fraga estaba nun dos corrillos de 4 ou 5 persoas e xusto detrás del unha nai co seu fillo na silla, a un camareiro caeulle unha bandexa de copas vacías moi preto da silla do neno, houbo un silencio eterno ata que Fraga deuse a volta e botoulle un rapapolvos o camareiro que seguro que non se lle esquece na vida.
Coñecendo algún deses precedentes, tocoume a gravación dun documental sobre o Eixo Atlántico Galicia-Portugal que dirixia Manuel Campo Vidal, i ese dìa iamos gravar unha entrevista a duas cámaras o despacho de Fraga. Foi xusto despois da derrota electoral con Touriño e Quintana no 2005. Pasaran 15 dìas e xa parecía asumida. Foi todo moi protocolario. Estábamos fora do despacho esperando pola sinal para poder entrar. Coma nun pit stop da Formula 1, cada un co seu equipo para entrar, situarse, iluminar, poñer os micros e ter todo preparado no menor tempo posible e non facelo esperar demasiado.
O sinal chegou e procedimos a montar mentres Campo Vidal intercambiaba unhas palabras con el co fin de abonar o terreo e minimizar a espera. "Tomense ustedes el tiempo que les haga falta" o decìa dunha forma rotunda e sen chistes, so faltaballe engadir, "hagan su trabajo y no me cuenten su vida". Foron as primeiras palabras que lle escoitei e case as únicas ata o momento de comezar a entrevista. Pensei que Fraga ia a ter unha especie de "respeto" pola figura do xornalista, un clasico de TVE na década dos 80 e conductor dos primeiros debates televisados en España. Pero non foi asì, era duro, pragmático, cada palabra cortaba o aire, pero a vez meditada e coherente, se tardamos 10 minutos en montar todo, el esperou case en silencio. A min tocoume xusto a súa dereita, tiña que dar o plano de Campo Vidal, estaba encaixonado entre a sua silla, a mesa, o trípode e un moble con libros e figuras detrás miña.
Fixose a entrevista non maís ala de 10 minutos, respostas claras e lucidas, sorprendía que non necesitara saber que lle ian preguntar, daba a impresión que non tiña medo a que o pillaras nun renuncio, máis sabendo que o tema con Portugal non lle interesaba demasiado. Acabamos i eu solo pensaba en moverme rápido do meu sitio para deixarlle vía libre para poder sair. Asì foi, collìn cámara e trípode no aire e movinme intentando non dar coas patas na mesa e no moble, pero esquecin o brazo do trípode, con tal mala sorte que o xirar no aire o brazo tirou unha estatua do moble, non sabìa cal era, pero El si.
Xireime rápido a recollela do chan, por un intre esperei un cachete, un grito. Cando din a volta dinme conta do que era, un Cristo nunha cruz, agora en duas pezas, a cruz por un lado e o Cristo por outro. Apuntar que o Cristo estaba enganchado a cruz con clavos de caña, por iso soltouse tan fácil. El socarrón pero serio soltou:
"Acaba de producirse un Milagro, agachese, recojalo del suelo, dele usted un beso y pongalo en su sitio".
Sen gritar pero con esa voz seria de ultratumba, sen risas pero cun humor bastante negro. Por un intre e alí agachado entendìn que debía facerlle caso intentei recompoñer o Cristo, e incluso fixen o amago de darlle un bico. O seu alento notabao enriba miña.
Co amago serviu, o puxen na estantería e marchen de alì, todo o pronto que puiden. Cando acabamos pregunteille ós compañeiros se escoitaran o que eu, non solo escoitaron tamén está grabado e guardado e as risas foron comúns. Algún día gustariame velo.
A milagre a que se refería, claro está, era que Xesus descendera da cruz, por fin.
"Hilaba fino".
domingo, 15 de enero de 2012
100 gramos de Caviar
"Eso no es nada, -me decían ayer,- eso es muy poco, para una fiesta de navidad?, cuantas personas fueron a la fiesta? Eso no les llega a nada, ya pueden comprar otras cosas, 100 gramos se les van en nada".
Joder para el consumo, a mi me pareció mucho para una fiesta, quiero pensar que no hablaban de coca, en cierta manera que diferencia habría entre hablar de coca y caviar. Articulos de lujo ambos, propia de una clase superior a la del resto de ciudadanos. Cierto es que los politicos están echos de otra pasta, son muchas horas en su escaño, muchas horas de sufrimiento, gritos, disputas, aplausos a las majestades... necesitan eso y mas, raro que el que estaba al otro lado de la linea Telefónica no le soltara "100gramos? tu te mereces mas, te voy a traer tu peso en Caviar, ya veras, te debo mucho Ricardito, te debo mucho, si quieres una fiesta como Dios manda, te voy a traer... cuanto pesas?" -"72kg"- "- Pues eso es lo que te mereces".
Y ademas quien se los trae está bien relacionado seguro que en las dependencias no echarán en falta un par de bolsas.
Cuantos políticos habrá en España? Así a lo tocho, en Galicia hay 315 concellos, poniendo una media de 7 políticos por Concello 7 x 315 = 2205
Lo he buscado y en España hay cerca de 80.000 cargos politicos "profesionales". Que les pagamos entre todos 720 millones de €uros. Directamente es lo que se llevan, pero el problema es que indirectamente se pueden llevar mucho mas. De todos es conocido que en cada pueblo hay constructoras, y quien dice constructoras, dice talleres, agencias de viaje, empresas de catering, de limpieza, de gestión deportiva, de imprenta, en fin, en cada negocio, para ellos, puede haber un pellizco.
Y el tema es que están repartidos en cada ambito de la sociedad, no hay opción a la independencia, todo tiene que estar soldado a un politico y a un partido. Todo está organizado de tal manera para que no se les escape nada, y para que exista un El Pais y un El Mundo, uno publica cositas que pasan en Valencia y otro cositas que pasan en Andalucia. Y se quedan 1-1 empatados, anulados. Caca y Bosta.
En España ser político listo es un chollo, ser político de carrera y digno, no se lleva. Aun dicen, pero si no votas, como quieres cambiar las cosas?...
Llevan 30 años frotandose las manos y repartiendose el pastel, la democracia que reinventaron es un juego bien construido que solo les beneficia a ellos. La transición fue algo muy estudiado y lo que nos quedó es un "Franquismo de Partidos" como lo denomina Pepe Ribas autor de Los 70 a destajo (editado por RBA) y miembro fundador de la revista Ajoblanco.
Lo que quería decir es oxtia! y gritarlo muy fuerte, la indignación que siento no es de 15M y reformulación de la ley de partidos, la indignación es por la sensación de que se rien de nosotros desde lo mas alto del balcón mientras a nosotros se nos tambalea el andamio, tambien en lo mas alto.
La diferencia quiza sea que en la caida nos darán una pensión por invalidez y a ellos una pensión vitalicia por su buen hacer.
Se que no es nada nuevo, ni estamos descubriendo nada pero, Joder Oxtia!.
Conmigo que no cuenten, decidido, no voy a votar en las elecciones andaluzas :)
Se que no es nada nuevo, ni estamos descubriendo nada pero, Joder Oxtia!.
Conmigo que no cuenten, decidido, no voy a votar en las elecciones andaluzas :)
"La mayor parte del dinero lo dedicó a comprar cocaína para su jefe y para él" y para "otros gastos como ir de fiestas y de copas", afirma en su declaración.
El chófer explicó a la Policía que desde el año 1989 era personal laboral fijo de la Junta como conductor de altos cargos y en 2002 empezó a hacerlo con Guerrero, con el que llegó a entablar una relación de amistad.
Una tarde, en un local de copas "al que era muy aficionado Guerrero" y al que él mismo llegó a aficionarse, el ex director general le comentó "la potestad que tenía como director general para conceder subvenciones indiscriminadamente y sin necesidad de justificar nada..."
Es el inicio de un buen guión que no es ficción.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)