Beach House en Avilés

Foi como entrar nunha peli de David Lynch e ver como se xestaba a banda sonora en directo, movementos lentos cortados coa brusquedade que da axitar a cabeza enriba do sinte, cando a Victoria Legrand daballe a gana. Foi como un estado de levitación continuo onde a droga que abundaba era a que eles querían aportar, as veces solo cortado o suministro co fin das cancións e os aplausos dos presentes. Foi como sentir que os últimos temas que te puxeron a pel de galiña estaban sendo interpretados enfrente túa e pensar que queres que dure un pouco máis. Foi como sentir que acababa e que non había máis, chegar a casa e volver a poñer "Wishes" ou "Myth", sentir outra vez... a pel de galiña.