jueves, 21 de febrero de 2013

EUROZONE

  • Redenasa.tv
Chévere Chévere estrea este Venres 22 de Febreiro, o seu novo traballo para o 2013, un panfleto teatral sobre a crise da Eurozona. Un auténtico pastiche no que se mesturan as referencias directas a Reservoir Dogs (a mítica primeira pelicula de Tarantino), á linguaxe da publicidade, aos casinos online, aos bailes de salón e ao argot económico que asulaga as nosas vidas. Eurozone é unha produción ambiciosa para tempos de crise, unha obra coral con 8 actores e actrices en escena. Un traballo de creación colectiva que se foi artellando desde cero ao longo de dous meses de ensaios. Un proceso que estivo aberto a calquera persoa curiosa a través de Redenasa, onde permanecen visibles os diarios de todo o equipo.



Eurozone é unha farsa sobre a crise da zona euro, sobre o fin da idea de Europa tal e como a entendemos ata agora, sobre un sistema democrático deslexitimado que só conta coa cidadanía para ir votar cada certo tempo, sobre unha clase dirixente que só exerce o poder no seu propio beneficio, sobre o secuestro da democracia por parte do sector financeiro. Eurozone alimentouse da nosa perplexidade como cidadáns, da nosa impotencia, da nosa carraxe. Algo que queremos compartir, por iso saimos a escena cada noite.



Eurozone é un achegamento ao gran atraco especulativo ao máis puro estilo Tarantino e co referente directo de Reservoir Dogs. Queremos establecer un diálogo entre a nosa peza e Reservoir Dogs, contar ao público cales poden ser os paralelismos entre os personaxes de Reservoir Dogs e os principais líderes político-económicos de EUROPA, esas persoas que están decidindo desde un despacho o noso futuro. Poñamos que un grupo de persoas que representan á clase dirixente europea acaban de cometer o atraco do século. E imaxinemos que, contra todo pronóstico, algo saiu mal. Entón collemos a esta xentiña e a metemos nun deses edificios de autor, monumentais e inútiles, que tanto lles gustan, unha cidade da cultura, unha cidade das artes ou simplemente un casino sen inaugurar... E facemos estoupar as súas fráxiles relacións, e intentamos comprender a lóxica das súas decisións ou retratar a súa soedade utilizando contra eles a nosa rabia e a nosa indignación. Quen é o señor azul da política europea? Quen é o señor marrón das finanzas? Quen é o señor branco da diplomacia?


Venda adiantada de entradas tamén no concello de Teo: A Santa Sede (A Ramallosa), A Senra (Pontevea), A Capilla (Calo), O Loncho (Casalonga). E na billeteira do auditorio da Ramallosa o día da función desde unha hora antes (10€).

En escena: Patricia de Lorenzo, Miguel de Lira, Manuel Cortés, Mónica García, Arantza Villar, Iván Marcos, Pepe Penabade, Borja Fernández. Dirección e dramaturxia: Xron. Escrita: Manuel Cortés. Iluminación: Fidel Vázquez. Espazo sonoro: Xacobe Martínez Antelo. Espazo escénico: Javier Domingo Ballestín e Chévere. Coreografía, loita: Iván Marcos. Espazo audiovisal: Cuco Pino/Quadra producións. Construción escenografía: Enrique Martínez. Produción: Juancho Gianzo. Comunicación: Xana García. Deseño gráfico: Fausto Isorna. Deseño web: A Navalla Suíza. Unha produción Chévere, compañía residente no concello de Teo. Apoio: Agadic, Concello de Teo. Duración: 90 minutos

Estas Fotos: @cucopino

martes, 19 de febrero de 2013

Candidatura de Os da Ría ó AGADIC

Moitos de vos xa coñecedes as intencións do grupo senlleiro Os da Ría, non embargantes, fixeron un video formal de presentación da súa candidatura bicéfala a presidencia do AGADIC, vacante dende hai un tempo. Quizais esto resolva os problemas culturais da xente da cultura, Hai malditos!!! a lata que lle estades dando ó pobre de Xesus, máis mono! el.


lunes, 18 de febrero de 2013

Robo tu tiempo Triangulo de Amor Bizarro

Triangulo de Amor Bizarro estrena hoy un nuevo single de lo que será su nuevo trabajo "Victoria Mística", hacen el anuncio a traves de redes sociales y nos cuentan que "pronto mucho mas". Esperamos impacientes.
Canción incluída en "Victoria mística" (Mushroom Pillow, 2013)

domingo, 10 de febrero de 2013

Fuente: Elpais.es
Bowie, Oursler y la mujer desconocida
Por: Fietta Jarque | 12 de enero de 2013 
















El single y el video con los que David Bowie sorprendió al mundo el pasado martes, fecha de su 66 cumpleaños, ha caído como una piedra en un lago turbio. Quizá emponzoñado. En solo cuatro minutos y medio nos hace conscientes de muchas cosas: de la mediocridad comercial que atraviesa la música y los videos musicales de los últimos años; de la profunda desolación que vive la humanidad con esta crisis injusta, inducida; de las preguntas que hay que hacerse desde la madurez (“¿Dónde estamos ahora?”); quizá de la decadencia de una Europa –al fondo se suceden imágenes del Berlín dividido, cuando él vivió allí a finales de los años setenta-- cubierta de sombras. Bowie “saca a pasear a los muertos”, según canta, y ese perro camina a su lado.

Bowie ha vuelto pero no ha dicho todavía nada. Ni siquiera por medio de uno de esos anodinos comunicados de prensa. (“Estoy muy contento, bla, bla, bla...”).
Pero la inteligencia no siempre necesita esos instrumentos para hacer llegar su mensaje. En esta ocasión se ha aliado al talento de uno de los más destacados artistas contemporáneos, Tony Oursler, realizador del video. No, no es un productor de videos comerciales al uso. La obra de Oursler está en las colecciones de los mejores museos del mundo. También es una persona que ha estado ligado a la música. En los años 70, en California, formó una banda punk, The Poetics, junto al también destacado artista Mike Kelley, que se quitó la vida el año pasado. Además ha colaborado en varias ocasiones con Sonic Youth. Una de las señas de identidad de su trabajo como artista es la utilización del video sobre superficies tridimensionales, como el rostro de Bowie y de la anónima mujer en esos muñecos de trapo del video de Where are we now? Y una estética basada en la acumulación de objetos encontrados. Tony Oursler contesta a EL PAÍS algunas preguntas sobre la grabación del video y la canción que han traído a David Bowie al primer plano musical, cuando ya nadie se lo esperaba.

Tony Oursler el pasado mes de marzo durante su exposición en la galería Soledad Lorenzo, en Madrid

 Pregunta. La música ha sido importante para usted como artista. ¿Qué significó la música de David Bowie para usted como fan?
Respuesta. Al ser un artista que utiliza varios medios he realizado numerosos proyectos relacionados con lo oral y con lo visual. Los componentes de audio en mi trabajo han tenido siempre relación con mis actividades musicales. Creo que siempre ha habido un puente entre lo musical y lo visual para mi generación. No es raro encontrar músicos que antes estudiaron en escuelas de Arte, entre los que se pueden incluir Kim Gordon, Laurie Anderson, David Byrne, David Bowie y Brian Eno, entre otros. Me fascina realmente la interacción al borde mismo del sonido y la imagen. Los admiradores de Bowie recordarán su Sound and Vision. David lleva años pintando imágenes a través de las letras de sus canciones, su poesía y sus paisajes sonoros. Y llega más lejos aún. David es una referencia para muchos artistas visuales, creo que en gran medida a causa de su habilidad para metamorfosearse, que es una práctica muy contemporánea. Siempre he tenido unos cuantos a personajes que me han servido de referencia, aunque estos han cambiado con los años: desde Salvador Dalí, cuando era adolescente, hasta John Baldessari, más recientemente. Y, para responder directamente a la pregunta, es un auténtico placer trabajar con David Bowie.
P. Bowie es, además de pintor, coleccionista de arte. ¿Tiene alguna de sus obras en su colección?
R. No sé mucho de su actividad como coleccionista. Nuestra relación se basa más en la producción y el aprecio del arte. Hemos ido a ver juntos muchas exposiciones, junto a mi mujer Jacqueline Humphries, que es una pintora abstracta. A David le encanta explorar el proceso creativo de otros artistas.


Instalación de Sonic Youth en el CA2M, de Madrid, en 200, con piezas de Tony Oursler

 P. ¿Lo conocía de antes? ¿Cómo contactó con usted?
 R. Lo conocí en 1996 cuando hicimos juntos una exposición en Italia, comisariada por Francesco Bonami. David ha estado siempre atento a mi trabajo y en 1997 colaboramos en el concierto para su 50 cumpleaños en el Madison Square Garden, donde utilizó mi trabajo para la puesta en escena. Fue un puntazo. Siempre me pregunté qué pasaba con la producción de su música. Cuando lo conocí en los 90 trabajaba sin parar. Era incluso más adicto al trabajo que yo, aunque menos que mi amigo Mike Kelley. Me encantaba esa energía, así es que me sorprendió cuando dejó de hacer música hace una década. Y aunque mantuvimos nuestra amistad no tenía ni idea de que estaba trabajando en la grabación de temas nuevos hasta que me llamó hace como un mes. Me preguntó si estaba disponible, me reveló su plan secreto y empezamos a trabajar.
P. ¿Cuánto tiempo trabajo en el video de Where are we now?
R. Tardamos dos semanas en hacerlo, de principio a fin. Lo hicimos con un equipo pequeño pero muy talentoso. Tengo la suerte de trabajar con un grupo de profesionales jóvenes muy creativos y de gran conocimiento técnico. Algunos de ellos son artistas reconocidos. Creo que David sabía que contaba con un grupo de esas características para realizar el video. Jason Drakeford era perfecto para darle vida a la gráfica de los versos que se sobreimpresionan. Max Galyon, un pintor de mucho talento, hizo de segunda cámara y ayudó con el escenario. Y Phillip Birch fue el editor que ayudó a Bowie en el montaje.
P. ¿El concepto del video es suyo o de Bowie?
R. El concepto es claramente de Bowie desde el primer momento. Como puede imaginar, tiene ideas muy claras de las cosas. Lo que hay que saber de él es que, no solo es muy agudo en el tema visual, sino que ha hecho más películas y videos que muchos directores de cine. Así es que fue un poco como entrar dentro de su cabeza e ir extrayendo las imágenes hacia el mundo exterior. Me impactó desde el principio, y me halagó, que asociara mi obra a esta maravillosa nueva canción. Cuando me enteré de que la había elegido para ser la primera que tuviera alcance mundial fue absolutamente estremecedor.
P. Esa presencia femenina silenciosa ha levantado todo tipo de especulaciones. Se ha dicho que es Björk. En un momento parece que está a punto de cantar, pero luego permanece silenciosa. ¿Es parte de la sensación de quieta ansiedad que transmite el video?
R. Bueno, mucha gente piensa que es Björk, pero es una falacia. La mujer misteriosa es, en realidad, la artista Jacqueline Humphries, con la que llevo casado diez años, y es muy amiga de Bowie. Como se puede ver, el video es muy contemplativo, un trabajo de introspección. Es más como si un mellizo doppelgänger representara el tipo de fusión de identidades que viene de una profunda amistad, de un proceso de unión. Veo el video como si fueran capas o esquirlas de memoria en un collage que intenta afectar al espectador de manera ostensible pero también a nivel subliminal. A la primera captas ciertas cosas, pero en las siguientes ocasiones vas descubriendo nuevas referencias a la vida de Bowie en Berlín. Como sabrá, Bowie realizó algunos de sus trabajos más importantes mientras vivió en Berlín. La proyección de video detrás de los personajes se refiere a esos años. Fue allí donde produjo su famosa Trilogía de Berlín, tres álbumes fabulosos. Así es que este video trata de ir al encuentro del pasado a la vez que seguir caminando hacia adelante.
Tony Ourlser.mascara Detalle de Máscaras, de Tony Oursler