lunes, 30 de enero de 2012

I want to be


I want to be from Marc Morera on Vimeo.
This is the result of 6 years of hard work and sacrifice from all the "Ghana una sonrisa" members.

I had the chance to visit the orphanages a few months ago.


English/Spanish version.

Film by Marc Morera (www.marcmorera.com)

Translated by Sarah E. Sagué

Canon 7D.

Music.

Loscil: Charlie & Mistral

Brian Eno: Always returning

Angelo Badalamenti: Lauren's walking

The Cinematic orchestra: That home

All images registered.

Subscribe www.facebook.com/videosmarcmorera

jueves, 26 de enero de 2012

Competición al máximo nivel

Golazo y pa`lante por Salvador Raya






y recuerda que lo principal es defender el balón y defender tu casa

miércoles, 25 de enero de 2012

The King of Masturbation

Si amigos por fin conocemos al campeón, al campeón del mundo, al campeón del mundo de masturbación, si, si. Su nombre Masanobu, su record sobre 9 horas dandole a la manibela, si, si. Pero para llegar hasta aquí, el camino no es de rosas, no, no. Duro entrenamiento, duro. incomprendido por su pareja, oh, oh. Mientras cocina o ve la tele, mmm, mmmm. 9h 58m non stop. uf, uf. Ella le ayuda en su entrenamiento, el gato también, si, si.


Si Masanobu, juegas fuerte chico.



lunes, 23 de enero de 2012

Sprawl II Arcade Fire

Pocas veces puedo decir que la música me pone la piel de gallina, desde que me compre este disco despues de verlos en Monte do Gozo, era una de mis preferidas, de un album que a mi parecer, les salió redondo a los chicos de Arcade Fire. Seguramente uno de los mejores discos de ese año, junto a Caribou y otros. Es uno de esos temas que te gusta escuchar en el coche subido de volumen, con unos toques ochenta brutales y con una voz de Régine Chassagne con su peculiar tono agudo que la convierte en una cantante dificilmente comparable. Lo cierto es que tienen solo tres discos y el grupo no defraudó ni en su estreno en 2004, ni en el siempre dificil segundo disco, ni por supuesto en The Suburbs, el último hasta el momento.

Impecable el video que siguiendo la linea de los anteriores, aporta un pellizco mas de emotividad al tema, quizas pierde un poco de fuerza contra el final, pero de un gusto exquisito y una buena realización por parte de Vincent Morisset. Este video lo podeis ver en youtube o aquí a nuestra izquierda en QuadraTv Live, donde lo tenemos dando vueltas junto a otros muchos. 

Ademas si quereis pasar un rato divertido, han hecho de este video, un juego interactivo en el que, activando tu webcam y moviendote delante de ella le darás tu propia vida al videoclip. No te contamos mas, pruebalo y ten cuidado que no te vea tu madre bailar delante del ordenador, o pensará que estas intentando ganarte unas perras dandole candela a tu cuerpo latino.


martes, 17 de enero de 2012

Fraga e a milagre






Non tiven moitos encontros con Manuel Fraga traballando, quizais non pasen de 10, tampouco lembro ben onde foron, si que recordo que eran intensos e respirabase tensión, todo tiña que estar en orden, Fraga ia maior caera facía pouco, e habìa que ter coidado. Os cables polas esquiñas, pegado con cinta ao chan, non cruzalo por onde el ia a pasar... Se Fraga caía por tropezar nun cable teu, estabas sentenciado. 

Lembro unha inauguración  en Coruña, nos estábamos nun balcón para facer un directo e debaixo estaba o cocktail. Fraga estaba nun dos corrillos de 4 ou 5 persoas e xusto detrás del unha nai co seu fillo na silla, a un camareiro caeulle unha bandexa de copas vacías moi preto da silla do neno, houbo un silencio eterno ata que Fraga deuse a volta e botoulle un rapapolvos o camareiro que seguro que non se lle esquece na vida. 

Coñecendo algún deses precedentes, tocoume a gravación dun documental sobre o Eixo Atlántico Galicia-Portugal que dirixia Manuel Campo Vidal, i ese dìa iamos gravar unha entrevista a duas cámaras o despacho de Fraga. Foi xusto despois da derrota electoral con Touriño e Quintana no 2005. Pasaran 15 dìas e xa parecía asumida. Foi todo moi protocolario. Estábamos fora do despacho esperando pola sinal para poder entrar. Coma nun pit stop da Formula 1, cada un co seu equipo para entrar, situarse, iluminar, poñer os micros e ter todo preparado no menor tempo posible e non facelo esperar demasiado. 



O sinal chegou e procedimos a montar mentres Campo Vidal intercambiaba unhas palabras con el co fin de abonar o terreo e minimizar a espera. "Tomense ustedes el tiempo que les haga falta" o decìa dunha forma rotunda e sen chistes, so faltaballe engadir, "hagan su trabajo y no me cuenten su vida". Foron as primeiras palabras que lle escoitei e case as únicas ata o momento de comezar a entrevista. Pensei que Fraga ia a ter unha especie de "respeto" pola figura do xornalista, un clasico de TVE na década dos 80 e conductor dos primeiros debates televisados en España. Pero non foi asì, era duro, pragmático, cada palabra cortaba o aire, pero a vez meditada e coherente, se tardamos 10 minutos en montar todo, el esperou case en silencio. A min tocoume xusto a súa dereita, tiña que dar o plano de Campo Vidal, estaba encaixonado entre a sua silla, a mesa, o trípode e un moble con libros e figuras detrás miña.

Fixose a entrevista non maís ala de 10 minutos, respostas claras e lucidas, sorprendía que non necesitara saber que lle ian preguntar, daba a impresión que non tiña medo a que o pillaras nun renuncio, máis sabendo que o tema con Portugal non lle interesaba demasiado. Acabamos i eu solo pensaba en moverme rápido do meu sitio para deixarlle vía libre para poder sair. Asì foi, collìn cámara e trípode no aire e movinme intentando non dar coas patas na mesa e no moble, pero esquecin o brazo do trípode, con tal mala sorte que o xirar no aire o brazo tirou unha estatua do moble, non sabìa cal era, pero El si.

Xireime rápido a recollela do chan, por un intre esperei un cachete, un grito. Cando din a volta dinme conta do que era, un Cristo nunha cruz, agora en duas pezas, a cruz por un lado e o Cristo por outro. Apuntar que o Cristo estaba enganchado a cruz con clavos de caña, por iso soltouse tan fácil. El socarrón pero serio soltou: 
"Acaba de producirse un Milagro, agachese, recojalo del suelo, dele usted un beso y pongalo en su sitio".

Sen gritar pero con esa voz seria de ultratumba, sen risas pero cun humor bastante negro. Por un intre e alí agachado entendìn que debía facerlle caso intentei recompoñer o Cristo, e incluso fixen o amago de darlle un bico. O seu alento notabao enriba miña.

Co amago serviu, o puxen na estantería e marchen de alì, todo o pronto que puiden. Cando acabamos pregunteille ós compañeiros se escoitaran o que eu, non solo escoitaron tamén está grabado e guardado e as risas foron comúns. Algún día gustariame velo.
A milagre a que se refería, claro está, era que Xesus descendera da cruz, por fin. 
"Hilaba fino".

domingo, 15 de enero de 2012

100 gramos de Caviar

                       

"Eso no es nada, -me decían ayer,- eso es muy poco, para una fiesta de navidad?, cuantas personas fueron a la fiesta? Eso no les llega a nada, ya pueden comprar otras cosas, 100 gramos se les van en  nada". 
Joder para el consumo, a mi me pareció mucho para una fiesta, quiero pensar que no hablaban de coca, en cierta manera que diferencia habría entre hablar de coca y caviar. Articulos de lujo ambos, propia de una clase superior a la del resto de ciudadanos. Cierto es que los politicos están echos de otra pasta, son muchas horas en su escaño, muchas horas de sufrimiento, gritos, disputas, aplausos a las majestades... necesitan eso y mas, raro que el que estaba al otro lado de la linea Telefónica no le soltara "100gramos? tu te mereces mas, te voy a traer tu peso en Caviar, ya veras,  te debo mucho Ricardito, te debo mucho, si quieres una fiesta como Dios manda, te voy a traer... cuanto pesas?" -"72kg"- "- Pues eso es lo que te mereces". 
Y ademas quien se los trae está bien relacionado seguro que en las dependencias no echarán en falta un par de bolsas.
Cuantos políticos habrá en España? Así a lo tocho, en Galicia hay 315 concellos, poniendo una media de 7 políticos por Concello 7 x 315 = 2205
Lo he buscado y en España hay cerca de 80.000 cargos politicos "profesionales". Que les pagamos entre todos 720 millones de €uros. Directamente es lo que se llevan, pero el problema es que indirectamente se pueden llevar mucho mas. De todos es conocido que en cada pueblo hay constructoras, y quien dice constructoras, dice talleres, agencias de viaje, empresas de catering, de limpieza, de gestión deportiva, de imprenta, en fin, en cada negocio, para ellos, puede haber un pellizco. 

Y el tema es que están repartidos en cada ambito de la sociedad, no hay opción a la independencia, todo tiene que estar soldado a un politico y a un partido. Todo está organizado de tal manera para que no se les escape nada, y para que exista un El Pais y un El Mundo, uno publica cositas que pasan en Valencia y otro cositas que pasan en Andalucia. Y se quedan 1-1 empatados, anulados. Caca y Bosta.

En España ser político listo es un chollo, ser político de carrera y digno, no se lleva. Aun dicen, pero si no votas, como quieres cambiar las cosas?... 
Llevan 30 años frotandose las manos y repartiendose el pastel, la democracia que reinventaron es un juego bien construido que solo les beneficia a ellos. La transición fue algo muy estudiado y lo que nos quedó es un "Franquismo de Partidos" como lo denomina Pepe Ribas autor de Los 70 a destajo (editado por RBA) y miembro fundador de la revista Ajoblanco.

Lo que quería decir es oxtia! y gritarlo muy fuerte, la indignación que siento no es de 15M y reformulación de la ley de partidos, la indignación es por la sensación de que se rien de nosotros desde lo mas alto del balcón mientras a nosotros se nos tambalea el andamio, tambien en lo mas alto. 
 La diferencia quiza sea que en la caida nos darán una pensión por invalidez y a ellos una pensión vitalicia por su buen hacer.
Se que no es nada nuevo, ni estamos descubriendo nada pero, Joder Oxtia!.

Conmigo que no cuenten,  decidido, no voy a votar en las elecciones andaluzas :)

"La mayor parte del dinero lo dedicó a comprar cocaína para su jefe y para él" y para "otros gastos como ir de fiestas y de copas", afirma en su declaración.
El chófer explicó a la Policía que desde el año 1989 era personal laboral fijo de la Junta como conductor de altos cargos y en 2002 empezó a hacerlo con Guerrero, con el que llegó a entablar una relación de amistad.
Una tarde, en un local de copas "al que era muy aficionado Guerrero" y al que él mismo llegó a aficionarse, el ex director general le comentó "la potestad que tenía como director general para conceder subvenciones indiscriminadamente y sin necesidad de justificar nada..."
Es el inicio de un buen guión que no es ficción.